ये जगा, थोडे अजुन ठोकर मला
तूच करशिल देवही नंतर मला

थेंब होता एक साधासाच तो
ज्यामधे दिसला महासागर मला

बोलले ते चेहरे सांभाळुनी
पण तरी दिसलाच वरचा थर मला

ही फुले रुततील पाठीला तुझ्या
या फुलांवरती गडे अंथर मला

आठवेना काय त्याने गायिले
पाठ त्याची जाहली खर्खर मला

मी मनी या माणसांच्या राहतो
तू कसा करशिल अता बेघर मला

आग ती अन मी असा मेणापरी
वितळलो... नव्हतेच गत्यंतर मला

जायचे असते मला कोठेतरी
घेवुनी येते इथे भाकर मला

तू नको घेऊ अता माझी दखल
नोंदते आहे उभे अंबर मला

- वैभव देशमुख

मुके केले ओठ...

ओट्यावर चाळीत मी पुस्तकाची पाने
मला तसे तुला सुचू लागले बहाणे
घासायला भांडी आली तुही अंगणात
एकदाच फुटे हसू दोघांच्या गालात
कधी भेटायचे माझे बोलायचे डोळे
आज नको उद्या भेटू तुझे ठरलेले

दुपारच्यावेळी तुझं चालायचं धुणं
धाब्यावर मीही उभा उन्हाला झेलून
पाहून तू मला जेव्हा हसायची सखे
ऊन मला वाटायचे पावसासारखे
कधी भेटायचे माझे हलायचे ओठ
उद्या उद्या वार्‍यावर लिहायची बोटं

असावीस चुलीपुढे भाकरी थापत
वाटायचे खिडकितल्या धुराला पाहत
कशी माझी मुकी हाक कळायची तुला
दारामधे यायचीस मला बघायला
खांद्यानं तू पुसायची कपाळाचा घाम
आज नको उद्या भेटू उद्या नाही काम

खोल खोल निजेमधे बुडालेलं खेडं
तुझ्या माझ्या देहावर चंद्राचा उजेड
चेहर्‍याभोवती तुझ्या लपेटले हात
मुके केले ओठ उद्या म्हणायच्या आत....

- वैभव देशमुख

किती दिवस...

किती दिवस धरून ठेवशील केसांमधे काळा रंग
किती दिवस लखाकेल तुझं गोरं गोरं अंग

किती दिवस डोळ्याखालची काळी वर्तुळं टळतील
किती दिवस गाली तुझ्या लाल फुलं फुलतील

किती दिवस राहील तुझ्या देहामधे दरवळ
किती दिवस खेचशील वासनांची वर्दळ

किती दिवस काळजाचा आवाज तुला येणार नाही
किती दिवस जीव तुझा आरशाला भिणार नाही

...वय तुझ्या अंगावर दाट जाळं विणेलच
मी खोटं बोलत नव्हतो हे तुला कळेलच....

- वैभव देशमुख

दिसे दिसायास

दिसे दिसायास वार साधा
नसे परी हा प्रकार साधा

अजून आहे घरंगळत मी
नको म्हणू हा उतार साधा

किती अशी कंजुषी असावी
दिला न मज तू नकार साधा

फसून जातो सहज कुठेही
खरेच मी फार फार साधा

तिथे बुडाले पुरात डोळे
इथे दिसेना तुषार साधा

धरा फिरवतात हात त्याचे
म्हणायला कामगार साधा

जगापुढे या असेल काही
तुझ्यापुढे मी सुमार साधा

कधी मला माग तू हवे जे
कळेल... नाही उदार साधा

किती निरागस दिवस जुने ते
सरळ रहाणी विचार साधा

बरेचदा श्वास टाळतो मी
नकोस समजू चुकार साधा

जिवास मी लावतो पणाला
मला न जमतो जुगार साधा

- वैभव देशमुख

नाव तुझ्या ओठावर...

नाव तुझ्या ओठावर माझे
धरती माझी अंबर माझे

स्पर्शामधला प्रश्न तुझा अन
मौनामधले उत्तर माझे

रात्र तुझ्या स्मरणात काढतो
स्मरण तुझे झाले घर माझे

अखेर तुज कळली सुंदरता
बघितलेस तू अंतर माझे

मला बिलगला गंध तुझा अन
तुला लागले अत्तर माझे

हा सारा माझाच उन्हाळा
हे सारे गुलमोहर माझे

- वैभव देशमुख

उन्हाळी दुपार...

उन्हाळी दुपार सुस्तावले रान
मुके पानपान जाहलेले

आंब्याच्या पानात पाखरे गुडुप
मेंढ्यांचा कळप आंब्याखाली

बाभूळ झाडाची फाटकी सावली
तेथे विसावली गुरे काही

सुक्या नदिकाठी नग्न उभे साग
आकाशात आग लागलेली

कुणी एक बाई सरपन शोधात
लेकरु पोटात वाढताना...

- वैभव देशमुख